Żywot św. Błażeja oparty jest głównie na legendach. Błażej pochodził z Cezarei Kapadockiej, znanego w przeszłości ośrodka życia chrześcijańskiego. Według legend był lekarzem, który jednak porzucił swój zawód i udał się na pustynię, aby tam być bliżej Boga poprzez modlitwę i umartwienia.
Na początku IV wieku został biskupem w miejscowości Sebaste w Armenii (obecnie Sivas w Turcji). Jego posługę przerwało jednak brutalne wtargnięcie wysłanników cesarza Dioklecjana, który gnębił chrześcijan. Błażejowi udało się początkowo uciec – mieszkał wraz z dzikimi zwierzętami w górskiej grocie, ale został w końcu wtrącony do więzienia, a następnie poddany okrutnym torturom. Po wielu mękach prześladowcy pocięli jego ciało grzebieniami, następnie zabili wraz z innymi chrześcijanami. Błażej zasłynął jako obrońca uciśnionych, a także uratowaniem życia mężczyźnie, który zadławił się ością. To dlatego św. Błażej jest patronem mówców, śpiewaków oraz wszystkich innych osób, które muszą dbać o swoje gardło i struny głosowe. Według innej legendy pomógł odzyskać pewnej kobiecie świnie zabraną przez wilka, a ta w ramach wdzięczności przyniosła mu ją do więzienia.
Imię to pochodzi od łacińskiego słowa Blasii, które oznaczało nazwę rodu. Wywodzi się ono od przezwiska „blasio”, czyli „sepleniący” (blaesus). W Polsce najstarsze zapiski tego imienia datowane są na 1206 rok i formę Blasius. Pod koniec XIII stulecia imię pojawiło się jeszcze pod postacią Błaż (1288). W 1310 roku powstała forma znana do dziś, czyli Błażej. W okresie średniowiecza znane też było pod postacią Błożej. Z form zdrobniałych warto wyróżnić Błażko i Błażek. Jest to imię, które dawniej występowało głównie wśród chłopów.
Św. Błażej jest patronem mówców, śpiewaków oraz wszystkich innych osób, które muszą dbać o swoje gardło i struny głosowe.
